comfort noise / duotone / tune-up / snapcracklepop / other
COMFORT NOISE
English Reviews
Three Imaginary Girls– September 2006
The music is straight-ahead drum machine-driven techno-pop with nice little bits
of guitar and keyboard splashes, but it all rests on the sultry charm of
vocalist Martine. As with the rapid fire percussion bursts on "Arkadelphia"
beneath the gritty garage guitar attest, anything can happen in this electronic
mix, but whatever it is always grabs your ear, and the Amsterdam band proves
again and again why John Peel had them in for a couple of sessions. They wowed
them at SXSW when they played the festival in 2004; one can envision history
repeating whenever they choose to return stateside.
Is This Music?– Summer 2006
Electronic
duos from Amsterdam are, it seems, this month’s thing, but Persil
are of the boy-girl variety and alt.pop is their modus operandi.
Sweet female vocals, courtesy of Martine provide the pop side,
while the acid bite comes in the form of guitar from David whose
rasping swathes of noise ensure that things don’t get too comfortable.
However, from opener ‘Light Up My Life’ the pair’s journey is
very clearly down a road marked ‘pop’, with practically every
moment on this 12-track album guaranteed to put a beaming smile
on the face of the listener. The album whizzes along in a flurry
of electro beats, only pausing for breath on the more ballady
‘Feet’. Soon however we’re back on the fast track to pop perfection, with ‘Arkedelphia’s bouncy singalong chorus and ‘Alice Austen’s
contrast of soaring verse and mesmeric guitar-driven middle
8. Bright, clean and removing darkness and clouds from your
life, Persil do exactly what it says on the box. (*****)
PopMatters– September 2006
Persil is from Amsterdam and blends pop with various other effects, samples and
loops. Getting off to a very good start with the bubble gum power pop number
“Light Up My Life”, Persil doesn’t sound mechanical at all, even if the dreamy,
mid-tempo “Vox” has more electronic elements, including an effective
militaristic backbeat. The joyous wall of guitar is what brings it all together.
Singer Martine’s sweet timbre is also an asset, as the band drives headlong into
a slow-building and gear-shifting “Feet”. Persil occasionally misses the mark,
as it does with “Arkadelphia”, which might be better suited on Bowie’s
Outside album, or on some Elastica b-side compilation. Fans of Imogen
Heap would take to “Alice Austen” and its opening, before the group moves into a
rocky, radio-friendly format. A better take on this blueprint has to be the
hook-riddled and punchy “Hipper”, which is indeed hipper. Even the lighter,
flighty tunes such as “More Special Days” have grooves that are difficult to
pass on. Martine shines during “Dance to This!” and “PS”, which have a lot in
common with the Cure in its softer moments. (7/10)
Allmusic– Summer 2006
Persil aren’t quite the electro-oriented rock band along the lines of Ladytron. Instead of the stoic,
emotionless posturing, this duo opt for breezy, cheerful and terribly sweet pop
with the fantastic Light
Up My Life that sounds like early Blondie or The Go-Gos with Jane Wiedlin taking lead vocals. Meanwhile, Vox slows things down somewhat but is equally infectious and enjoyable with Martine’s vocals soaring slightly
above the music. The guitar-driven bridge makes you believe Persil were
influenced by Jesus
And Mary Chain and its rich, lush sounds. This format is returned to again
with the charming, gear-changing, ska-tinted Breaking The Waves.
The band also hit gold with the meandering but tight Feet that ebbs and flows throughout.
The first foray into dance rock comes along with Make-Do And Mend which
has the obligatory amount of hi-hat embedded in the chorus. After an ordinary Arkadelphia, the band once
again shine on the delightful, summery Alice Austen with its Pulp-like quality. However, the
sweet Euro-pop feeling behind More Special Days is a
different take on the same groove as Martine’s voice sounds extra
sugary. The first surprise has to be how well Hipper builds from something
mundane into something quite special thanks to some nifty guitar work and
keyboard accents. Persil sounds like they’ve been raised on the perfect record
collection as PS has a light, airy
feeling but also brings to mind The Cure. The only miscue comes
during the arty, tempo-teasing and melancholic Dance To This! which is
extremely difficult to dance to. (****)
Indie MP3– July 2006
It’s a welcome return for the bands brand of fuzzy pop music which is
sampler/synth based and supplemented by David’s chainsaw guitar and Martines’
vocals. The album kicks off with Light Up My Life which is one of
the best songs they have made to date with it’s frantic pace and vocals. They
slow it down with Vox and Feet before upping gear yet again with
excellent songs such as Arkadelphia and Alice Austen. That’s
pretty much the pattern for the whole album with the songs changing from the
jangle pop to the more serious electronica based variety. (7/10)
Rockbeatstone– Summer 2006
To be honest, Comfort Noise was always going to be one of those records
that I’d go nowhere near, but your girlfriend would buy. I’ve sat through Alanis
Morrisette and No Doubt and St Etienne. I’ve studied the form. This is the voice
of bitter experience talking. This, as unlikely as it seems, is an album I
wouldn’t mind sitting through again. Electro pop: No such thing as a sure thing.
Unpeeled– May 2006
Many bands smear the neat demarcation lines between pop, rock,
euro, alt-american, tv theme, gospel or what-fucking-ever, but Persil do a hell
of a boundary breaking job with no apparent effort or calculation. They love
everything and everything that they love seems to go into their matrix, their
mode melding, genre-jiggling, poptastic, piss-taking portfolio. That may not be
true, they may not have a ‘portfolio’, it just carried on the ‘p’ stream, not
that that’s important, but are Persil? There are only two answers; No, two
people from Dutchland doing indie-pop-rock cannot be important. Yes, two people
with functioning brains can illustrate, articulate and demonstrate the sideways
forward that avoids the bland on bland poptasteless future that our mad masters
wish for us. Meaning that Persil are testicle-tinglingly wonderful as the
opener, “Light Up My Life” illustrates by doing just that with chords and time
changes that would be welcome in Clear Channel heaven, but sting like a barrel
of speed freak wasps. So it’s a fact that Persil do pop, and they pop sweetly,
they pop traditionally, almost… it’s the oddities, the sideways turns,
off-screen grimaces and actual independence of creation, construction and
excecution that make Persil a sublime and, catch up, pop fans, easy &
rewarding listen, especially the sweet-voxed mancunian shuffle meets Voice Of
The Beehive that is “PS”. You can take Persil on any number of levels, ironic
pop-piss-takers, modern-shape-shifting sound meisters, chameleon
euro-pop-rockers, it doesn’t matter why you take them, it matters that you do.
Vanity Project – May 2006
After some wonderful
EPs, Persil’s debut LP possibly tried to do too much, changing
tunes that didn’t need fixing, and it certainly didn’t flow.
This LP does and the work they have put into it is evident.
‘Light Up My Life’ is twee-glint electro-pop, guitars jabbering,
the beats training for an Olympic walk. ‘Vox’ pares down to
a soft shoegaze shuffle ending through a feedback squall. ‘Feet’
peps up with pop-soul keys, flickering like exploding candy
behind, David’s guitar fanning out a gruff, stroppy riff to
compete with the sugar, the union at the end a sea-sick wobble.
On ‘Arkadelphia’ jazz piano is drizzled over snapping lo-fi
guitar and Martine’s divine vocal melody. ‘Breaking The Wavs’
is slightly more beat caustic, while ‘ps’ swoons about like
new romantic baggy. ‘Dance To This!’ is ambient by their standards,
although twitching and bobbling amongst. Persil are the shiny
pop people who dare to challenge the linear norms.
Dutch Reviews
OOR
– Juli 2006
‘Dedicated to John Peel,’ staat er pontificaal op het cd-boekje. Die zin zullen
we vaker gaan tegenkomen bij releases op Transformed Dreams,
want de Britse radiomaker was fan van het label. Het Amsterdamse
Persil mocht ook op zijn goedkeuring rekenen en was driemaal
te gast voor een van de befaamde Peel Sessions. De poppy synthtracks
met dromerige, zwierige meisjesstem kunnen behoorlijk sprankelend
werken, zo laat het duo gelijk horen in Light Up My Life,
de opener track van tweede album Comfort Noise. Ook een
song als Alice Austen, met zijn heerlijke groove, prachtige
zanglijn en speelse synthesizerloopje, is een topnummer. Leuk
is dat Persil in Breaking The Waves een uitstapje maakt
richting reggae (dat orgeltje!), maar daarmee weet ze niet te
voorkomen dat er af en toe in valkuilen wordt gestapt die ook
op Duotone niet werden ontweken. Nummers als Ps of Don’t
You Worry klinken wat vlak en eenvormig, met name door de
eenvormige zanglijnen. Daarmee zijn het kleine smetjes op een
verder niet onaardige plaat.
Isabelle Brinkman: "De nieuwste cd van Persil heet Comfort Noise en draagt
ook een zeer comfortabel geluid. De liedjes zijn stuk voor stuk
net zo schoon en fris als het wasgoed na gebruik van het gelijknamige
wasmiddel. Verder schieten de woorden ‘dromerige indie’ en ‘elektronische zitzakmuziek’ me te binnen. Comfort Noise bevat uiterst fijne
en sprankelende songs, met een apart en eigen geluid, doordrenkt
van gemoedelijk snorrende gitaren en meeslepende meerstemmige
zang. Een cd die goed past op een stralende dag maar ook op
een zwoele avond."
LiveXS
– Juni 2006
Twee jaar na het uiterst geslaagde "Duotone" (’04) is het opnieuw
raak. Met "Comfort Noise" komt het Amsterdamse electrorockduo
Persil opnieuw met een zeer fijne cd. Al bijna tien jaar zijn
Martine en David onderweg en vooral in Engeland weet men de
band op waarde te schatten. "Comfort Noise" bevestigt
deze status en de twaalf nummers stuiteren aangenaam alle kanten
op. Worden voorzien van geinige samples en klinken af en toe
onverwacht venijnig. Niet vreemd dus dat de cd is opgedragen
aan John Peel, een groot bewonderaar van de band. En hij kon
het weten.
Spunk
– Juni 2006
Op de vraag of jaren tachtig comfortabele waren kan ik niet echt antwoord geven,
ik heb ze niet heel bewust meegemaakt. Ik kan me er wel iets bij voorstellen.
Een decennium waar de computer en telefoon meer betekenis kregen, de huiskamers
werden ontdaan van zitkuilen en waterpijp en de muziek opeens gedomineerd werd
door elektronische geluiden. In de muziek van Persil, gemaakt in de jaren 00,
hoor je die ‘jaren tachtig’-sfeer terug. Met primitieve electronica en simpele
gitaarriffs zoals in de goede oude New Wave-muziek, is Comfort Noise een
innemende cd met goede teksten en een subtiele sound die de jaren tachtig van
zijn beste kant laat zien.
Fret
-Juli 2006
Over Persil niets dan lof. Dit duo uit Amsterdam timmert al jaren flink aan de weg in binnen- en buitenland. Vooral in Engeland (meerdere sessies voor John Peel, tour met
The Wedding Present) worden de elektronische popliedjes op waarde
geschat. Het mooi verpakte Comfort Noise is na Duotone uit 2004
het tweede album van Persil. Wat opvalt, is dat de nieuwe nummers
wat minder lo-fi klinken dan eerder werk. Opener Light Up My
Life is meteen een goede graadmeter voor het hele album: zonnig,
helder en meezingbaar. Wie denkt dat de Amsterdammers pretentieloze
pop maken, heeft het echter mis. De liedjes blijven stekelig
en zitten vol met rare geluidjes. Het kan dus even wennen zijn.
Maar het wordt tijd dat Persil ook hier de aandacht krijgt die
het aan de andere kant van de Noordzee al jaren trekt. Met Comfort
Noise moet dat zeker lukken.
PlatoMania
– Mei
2006
Het Nederlandse duo Persil is een van de talloze bands die ooit het
goedkeuringsstempel van John Peel kreeg. Wanneer John Peel nog met ons
meeluistert, zal hij waarschijnlijk ook genieten van Comfort Noise, de tweede cd
van Persil. Ook Comfort Noise bevat immers de eigenwijze electropop waar Peel zo
gek op was. Electropop met een stevige dosis elecktronica, af en toe behoorlijk
heftig gitaarwerk en een lekker dromerige vrouwenstem. Muziek zoals Lush die
ooit maakte, al klinkt de muziek van Persil wel wat minder gepolijst. Stekelige
popliedjes waar je vaak even aan moet wennen, maar die je vervolgens snel
dierbaar worden. Persil’s debuut Duotone werd twee jaar geleden bejubeld in
Engeland, maar over het hoofd gezien in Nederland. Laten we hopen dat de band nu
aan beide kanten van de Noordzee de aandacht weet te trekken. Comfort Noise is
er goed genoeg voor.
Beoordeling: 4 sterren
8Weekly – Mei
2006
Vooral het melodieuze en de onverwachte
hooks maken de tweede volwaardige plaat van Persil tot en heerlijke
luistertrip. Breaking the Waves, Light up My Life, Alice
Austin, noem ze maar op. Het zijn allemaal uiterst fijne nummers en zoals
gezegd: origineel, poppy en melodieus. Denk aan de zomerse kant van Belly, een
ultra-poppy Stereolab of het ietwat minder creatieve zusje van Solex. Denk aan
sterke songs, verpakt in een fijne dansbare bandsetting. Persil als grote
Nederlandse festival-act of niet: Comfort Noise laat de
programmeurs en pers achter de oren krabben, want Engeland zat er weer eens niet
naast.
Musicfrom.nl – Mei
2006
Het is waarschijnlijk de meest in de UK verblijvende band van Nederland, de
oogappeltjes van wijlen John Peel en ook bij MusicFromNL kan
Persil erg weinig kwaad doen. Sterker nog, de superlatieven-lade
mag weer flink open voor ‘Comfort Noise’, wat een fraai plaatje
‘Light Up My Life’ via
het breekbare, maar licht ontvlambare ‘Vox’ en het teder openende,
maar ook flink zwetende ‘Feet’, naar het Stereolab-achtige ‘Make-Do
And Mend’ en de potentiële Songfestival klapper (tegenwoordig
schijnt alles te kunnen) ‘Arkadelphia’ via nog een rits van
dat soort pareltjes, die bij elke draaibeurt aan kracht winnen,
tot het afsluitende ‘Dance To This!’ waarbij de psychedelische-paddenstoelen
uit je speakers beginnen te groeien, er is geen zwak nummer
te bekennen en alles is even catchy en lekker.
Wobly – Mei 2006
Een zeer aangename mix van geëxperimenteerde songstructuren
die geen moment ook maar dreigen te vervelen. Goed voorbeeld
is het nummer ‘Arkadelphia’ waarbij alles door elkaar loopt,
weer bij elkaar komt en de luisteraar meegezogen wordt in een
samenspel van zonnig lawaai. De muziek van Persil is niet echt in een hokje te plaatsten
en derhalve in eerste instantie voor velen een moeilijkheidsgraad
te hoog gegrepen. Niets is minder waar; het zijn simpele en
luchtige nummers met een zomerse inval. Heel erg Persil dus.
Houden zo!
Subjectivisten – Mei 2006
Van bliepjes en rare
geluiden tot aan volvette beats en van groevende bassen en zuigende
gitaren tot aan lawaaiige uitspattingen. Martine zingt op zeer
prettige en luchtige wijze de teksten door de knallende muziek.
Denk aan een meer dan overtuigende mix van Melys, Seedling,
Belly, Throwing Muses, Earwig (later Insides) en My Bloody Valentine.
Een niet mis te verstane lijst. Dit is zoals zonovergoten popmuziek
moet klinken. In Engeland en de VS weten ze het al, nu Nederland
nog!
File Under – Mei 2006
De muziek van
Persil is toegankelijker dan ooit. Aanvankelijk was het allemaal lo-fi gericht,
maar inmiddels is het langzaam aan het opschuiven naar de elektropop. De lijn
van de vorig jaar verschenen EP Tune-up
wordt doorgetrokken. Er is duidelijk extra aandacht besteed aan het stemgeluid,
voorheen niet de sterkste kant van Persil, dat ik nu zelfs als prettig ervaar.
Persil waait met hun geluid langzaam richting Garbage,
Pet Shop Boys en zelfs
Madonna.
Niet de minste, maar ook de indiekant wordt niet vergeten getuige de nog steeds
aanwezige ronkende gitaar en de vreemde bliepjes. De liedjes klinken op het
eerste oor luchtig, spontaan en veelal dansbaar, maar over de invulling, gezien
alle details, is goed nagedacht. Persil lijkt het allemaal in zich te hebben om
een breder en dus meer publiek te bereiken.
De recensent – Mei 2006
Het synthesizergeluid doet denken aan de muziek uit de jaren ’80, een episode
uit de geschiedenis van de popmuziek die al enige tijd een revival beleeft. Er
past een prettig soort ironie bij deze revival, meer bands die op deze stijl
teruggrijpen maken daar gebruik van (denk aan Franz Ferdinand, Kaiser Chiefs).
Zo ook Persil: prominente synthesizergeluiden, vette bassen, repeterende
motieven en een grote hoeveelheid geluidseffecten en samples. Het is een soort
‘glamrock’-ironie, waarmee het duo zich niet voor één gat laat vangen. De
ironische ondertoon van de teksten en de lijzige, soms wat snerende manier van
zingen geeft de doorgaans vrolijke liedjes een scherp randje. Het resulteert in
een vrolijke, experimentele en zeer dansbare cd met een uitgebalanceerd geluid.
Planet Trash – Juni 2006
Het ene moment lief en ingetogen, het andere moment knallend met veel lawaai. De
luchtige en nonchalante zang van Martine is de enige constante factor op
Comfort Noise, maar het is de variatie die de plaat boven het gros van de
nieuwe platen uittilt waardoor de plaat een blijvende plek in de platenkast
verovert. Wijlen John Peel was al fan en ik ben het nu ook.
Other Reviews
Indiepop – September 2006
I Persil sono una coppia di Amsterdam, bell’incrocio filobritannico tra le
istanze pop indipendenti degli anni 80 e quelle trasformate e più rumorose della
decade successiva in Albione; il vantaggio temporale acquisito da entrambi i
decenni permette loro di evocare tanto il pop energetico degli Sleeper –
l’ottima "Light up my life" – quanto leggere coloriture shoegaze condite di
elettronica ("Make do and mend") senza che la cosa diventi mai troppo seria. E
questa sottigliezza – che è propria del pop nordico almeno quanto di quello
britannico – evita a "Comfort Noise" le pesantezze tipiche del revival: è un
album riconoscibile, ma mai ripetitivo e attentamente studiato, tanto nei suoni
quanto in sovrapposizioni vocali scientemente professionali, che lo allontanano
dal lo-fi degli esordi. E possedendo il coraggio di porsi fuori dallo schema
bipolare del pop odierno, fatto di ingenuità e candore sixties, si dedica ad una
materia pop di stampo classico senza paura di dichiarare le proprie aspirazioni
all’intrattentimento: i patterns di basso che dominano "Arkadelphia" sarebbero
considerati sconvenienti dalla maggior parte delle popband di oggi, ma la verità
è che un brano così raggiante e senza futuro in un contesto indie non si sente
da troppo tempo (diciamo dalle Shampoo? Dai Bis?), e lo stesso si può dire di
buona parte dell’album, improntato ad una marca di guitarpop solare e diretto,
tanto poco preoccupato di durare quanto attento ad assicurarsi la massima resa
immediata grazie soprattutto alla cristallina voce di Martine.
Il prezzo da
pagare è una certa sterilizzazione del suono, che imprime su un infrangibile
tessuto ritmico i medesimi ingredienti base in ordine alternato: le chitarre
affilate dei Bis, elettronica di stampo morbido accompagnata da melodie in punta
di tasto, un invariabile crescendo, un refrain volitivo. Ma che i Persil non
debbano dire nulla di nuovo sta nelle regole del gioco.
Piuttosto, quando i
due provano ad alzare la testa ne viene fuori un interessante pastrocchio come
"Don’t you worry", come se gli Shop Assistants fossero finiti a ballare in un
club dark anni 80. Ecco, spesso il disco dei Persil sembra un ibrido tra due
mondi – il C86 e la sua controparte politicamente scorretta della decade
successiva – impossibili da coniugare, ma dei quali evidentemente conosce bene
tutti gli anfratti.
Death Disco
– Juli
2006
Betrachtet man auf ihrer Web-Site die Liste der
Live-Gigs (UK, USA, NL (logisch!)) und der Acts deren Support sie waren, ist es
bei der Reputation mehr als verwunderlich, dass Persil bisher nur einen
Deutschland Gig hatten. Hört man sich ihr neuestes Album Comfort Noise an, wird
dieser Umstand völlig unverständlich. Persil schreiben bei ihrer Musik die
Wörter SONG und POP ganz groß und in seinen besten Momenten ist das Album wie
geschaffen als Begleiter und guter Freund für diesen Sommer. Der Silberling
macht sich sicher super beim Grillen oder am Badesee, aber man kann natürlich
auch gut dazu feiern und tanzen.
Die Beiden – Sie: Gesang und Electronics.
Er: Gitarre und Electronics – spielen wunderbar melodischen Indie-Pop, der
gelegentlich an Liz Phair erinnert, als diese musikalisch noch was zu sagen
hatte, nachzuhören z.B. im Opener Light Of My Life, und entfernt an abgespeckte
My Bloody Valentine. Was dessen ungeachtet überwiegt sind federleichte
Arrangements und Refrains die im Kopf hängen bleiben. Sehr schöne Platte, die
gefällt auch deiner Freundin oder deinem Freund. Persil sollten deshalb gewiss
auch in der Lage sein, bei uns ihr begeistertes Publikum zu finden, verdient
hätten sie es allemal!! Los, Booker traut Euch.
DUOTONE
DUOTONE
OOR
– March 2004
De afdeling speels Amsterdams. Het moet ongeveer zo gegaan zijn: duo (m/v) zoekt tweedehands instrumenten met een stekker om muziek te maken en de wereld te veroveren. Hij (David, net als Liesbeth van Solex ooit actief in Sonetic Vet) en zij (Martine, gezegend met een hoog sensueel stemmetje) nemen eerst plaatjes op Engelse labels en splitsingles met Amerikaanse vriendjes als Grandaddy op om John Peel in te palmen. Pas als dat allemaal voor elkaar is, brengen ze een debuutalbum uit waar al die vrolijke, uitbundige, maffe, dromerige en licht psychedelische melodietjes op verzameld zijn. Met nog een hoop nieuwe liedjes, gebaseerd op een knappe riff, een pakkend ritme of iets scherps uit een toetsenbord erbij.
Duotone is rijk aan geluidjes, ideeën, grappige teksten, leuke foto’s in het hoesje en aardige bijdragen van leden uit The Swirlies en Zea. Lief plaatje.
De Volkskrant
– February 2004
De reputatie van het Amsterdamse Transformed Dreams-label (o.a. Seedling, Zea) benadert onderhand die van Excelsior Recordings: de alternatieve popmuziek die op die labels verschijnt, heeft zo rustig kunnen rijpen en is met zoveel liefde gemaakt en opgenomen dat je er meestal voor zwicht. Ook bij het Amsterdamse duo Persil is dat het geval. Hun springerige synthipopgeluid-met-meisjesstem ontwikkelde zich via verschillende Nederlandse en Engelse compilaties, en is inmiddels rijk genoeg om liefhebbers van pakweg Grandaddy en Solex, maar ook Bauer aan te spreken. Lekker dwars, maar toch altijd het liedje als vertrekpunt, dat is Persil.
(Menno Pot)
NRC Handelsblad
– February 2004
Waarschijnlijk zijn de Amerikanen gevallen voor de aangenaam onbevangen stem van Martine en de primitieve elektronica die haar begeleidt. (…) Niet alleen jammeren de orgeltjes soms vervaarlijk vals, ook de synthesizers borrelen als een overkokende pan aardappelen. Alle kneuterigheid wordt goed gemaakt door mooie melodieën en een enkel geraffineerd effect. Zoals de prachtige samenzang met Damon Tutunjian in ‘Traces of Knots’, en de gitaarstormen in ‘Quicksand’. (Hester Carvalho)
Time Out New York
– April 2004
Dutch duo Persil has a fresh way with electronic pop – typical for Europeans. While Americans are busy showing off their gear, over there the kids are writing pop songs.
Organ
– September 2004
Persil are from Amsterdam, they make delicious lo-fi sensuous dreamy cleaver/simple fuzzy synth/guitar electro-pop. Last time around we talked of things like Bis and Pet Shop Boys and Saint Etienne, they seem even more rewardingly lo-fi and experimental now – never losing sites of those creamy dreamy songs though. Take out the Pet Shop Boys reference and go far more left field and in to frothy scratchy zizzy fizzy thrilling Mogul/Sonic Youth/Kill Rock Stars/Belle & Sebastian areas. Joyful, bright, uplifting, happy, groove, ironic when they need to be. Cliché free infectious glorious pop.
Kindamuzik – June 2004
Een bonte verzameling elektronische popliedjes die Stereo Total, Deerhoof en Vive La Fête in het onthoud roept, maar eigenzinnig genoeg is om zich los te maken van referenties. Alle lof uit Amerika en Engeland is prachtig natuurlijk – het eigenzinnige Duotone lijkt helemaal geknipt voor Japans publiek – maar uit eigen land zou ook wel meer waardering voor Persil mogen komen. Nederlands goed.
Gonzo, April/May 2004
– April /May 2004
De muziek is pakkend en bovenal explosief, geen hard knallend metaal maar eerder uiteenspattend zoet fruit. Toch zit er stiekem best venijn in die warme songs met gruizige gitaren, zware baspartijen, originele samples en dat lekkere locomotiefritme (motorik). Met gasten van The Swirlies (zang) en Zea (trompet) en de celliste Ellen Brinksma aan hun zij kan het al helemaal niet meer stuk. Met een glimlach denderen ze over je heen.
Threeimaginarygirls.com
– May 2004
This male/female duo of "noisy Amsterdam neighbors" named David and Martine play evocative electronic dizziness, with blings and pings of fascinating noises, dirty guitars, succulently feminine vocals, and dazzling atmosphere. They blend intricate whirls of electronics with catchy pop hooks and enchanting layers of grindy guitars into songs that make me want to create, giggle, dance {in a dark swirly sorta way}, mimic, unwind, share, and, obviously, write.
Is this music?
– Spring 2004
From ‘Agony Aunt’s squelchy synth work, to the lo-fi trip-hop of ‘Balloon Man’ it’s a musical patchwork quilt that any indie kid would be happy to snuggle under. They’re from Amsterdam,which may well be musically twinned with Glasgow judging by the Caledonian nuances -from Mary Chain style guitar/drums on ‘Fuzzy Monday’, Strawberry Switchblade beat-driven female acoustica on ‘Mum’ and Cocteau Twins style squeaking on ‘New Zong’. And yeah, I know that the Beach Boys and the Velvets did this stuff first, but patriotism is the last refuge of a reviewer, as the saying goes. Overall, a rummage through anyone’s record collection will uncover many undiscovered gems and Persil manage to construct something rather special from it.
Unpeeled
– March 2004
Dutch indie-guitar slingers back with what seems a fuller, more spacey and heavier sound, all the better for it too, with some outstanding tunes here, "Fuzzy Monday" with what sounds like a keyboard generated bass galloping along breathy vox and beefy, but breezy guitars, is good, "Snakes And Ladders" is better in its science department, Beatle-guitared sonic smearing and "Traces Of Knots" tops the lot with its warped euro-pop whine and unsettling synth strings backed up by a searing little riff.
LOGO Magazine
– March 2004
The sprawling world of laptop-generated pop is fast become one of Britain’s quirkiest – and downright most intriguing – new genres. With Fonda 500 covering the insane, sample-heavy end of the spectrum it’s Peel-favourites Persil who have stepped forth to meld the electro-wizardry with something resembling candy-pop. On the whole it works nicely; kind of sounding like Belle & Sebastian on a sugar high while lost in a synth factory, though they do occasionally veer dangerously close to indulging frustratingly limp-wristed twee shenanigans. If they can resist that temptation and focus on exploring the innumerable avenues of a genre currently making friends by the ship-load they could be onto a winner.
De Limburger
– April 2004
Over twee weken reist electropopduo Persil naar Engeland voor een derde radiosessie voor het programma van diskjockey John Peel. En kenners weten: als de popgoeroe er zich mee komt bemoeien, dan moet er iets aan de hand zijn. Terwijl de werkwijze van de twee leden niet zo verschrikkelijk revolutionair is. Ze laten de computer bliepen en knorren, manen de drumcomputer tot het uiterste te gaan, vissen samples, herinneren zich punk en begrijpen ook nog eens dat springerige kartelrandjes mooi contrasteren met de lieflijke, maar ook vlakke stem van Martine. Persil klinkt fris. Dat is wat Peel hoort, en dat is wat ik hoor. Maar de meningen op de redactievloer zijn verdeeld, dat moet ook gezegd.
Vanity Project
– February 2004
Finally a full length offering from the Amsterdam based duo bringing together some material from previous singles as well as a whole heap of exciting new stuff. (…) Generally, their electro-pop simmers and effervesces, like a harder edged Saint Etienne. A bright and ambrosial LP.
Stayfun.co.uk
– February 2004
There is no hint of conformity and no warning signs for your ears to prepare for what will happen next. But it is this which makes
Duotone so interesting. Every track is loaded up with new sounds and ideas, and anything goes in their imagination. It’s unpredictable and challenging, but it has plenty of melodic hooks to keep you coming back, as well as the intrigue of just trying to figure out what the hell Persil are doing.
Think Small
– February 2004
Kijk, je kunt als band natuurlijk ook gewoon bescheiden beginnen met een debuutalbum en dan op basis daarvan proberen de wereld te veroveren. Het Amsterdamse duo (live een trio) Persil veroverde echter eerst de hele wereld (een sessie bij John Peel is in de muziek de halve wereld en Persil deed er twee) en komt nu, een paar jaar later, pas met haar debuutalbum. Wat dan mooi gebruikt kan worden om ook de laatste restjes wereld ook te veroveren. Duotone is namelijk een erg goed album. On-Nederlands goed zegt men dan, maar dat is natuurlijk recensenten-nonsens, al was het maar omdat Persil diverse gelijkheden vertoont met Solex, wat niet zo vreemd is als je bedenkt dat multi-instrumentalist David net als Liesbeth van Solex een verleden in Sonetic Vet heeft. Toch klinkt Persil zeker niet als een kopie van Solex, daarvoor is het bubblegum-gehalte te laag en heeft de band juist veel wat dromerige (maar zeker niet ingetogen) liedjes. En dus kom je uit bij moog-koningen Stereolab of – iets kleiner en nieuwer – Saloon, want zangeres Martine heeft tenslotte ook niet het Franse accent van Laetitia Saedier. Prima referenties dus, maar zeker niet bedoeld om Persil cv op te leuken want Duotone is namelijk een prima album, dat staat als een huis en vooral goed van zichzelf is. In 2002 was Damer de leukste Nederlandse band, Zea was dat in 2003, in 2004 zou Persil wel eens met die eer kunnen gaan strijken.
File Under
– February 2004
Wat er nu ligt staat ook als een huis, is volledig uitgekristalliseerd en tot in de puntjes uitgewerkt. Ergens tussen Solex en Melys in maakt Persil namelijk uiterst creatieve electro-pop, met Martine’s zoete stem als stokje van de suikerspin waar alles omheen gedraaid wordt. Het is dan ook niet verbazend dat Persil net als deze twee op audientie mocht bij John Peel om een Peel-session te doen. En naar aanleiding van Duotone zal er wel snel weer een sessie volgen, schat ik zo in. (…) Want laat ik er maar niet langer omheen draaien: Duotone is gewoon heel erg leuk van "(in)" tot "(out)" en alles wat daar tussen ligt.
Platomania
– February 2004
Duotone is Persil’s eersteling en dus het debuut, maar de naam van de band zingt al veel langer rond. Dat is te danken aan een reeks uitstekende EP’s, waarvan enkele tracks ook op Duotone zijn terug te vinden: in opnieuw opgenomen versie. Liefhebbers van John Peel moeten sowieso ook opletten, want Persil is een van z’n favorieten. Dat de band Duotone uitbrengt op Transformed Dreams, is ook een kwaliteitsgarantie. Persil trok de laatste jaren dan ook al flink wat aandacht van de binnen- en buitenlandse pers. Met vervormde popsongs met kop en staart en zoete venijn en een fikse batterij elektronica, maakte de band veel indruk. Persil is niet zo toegankelijk als andere bands in hetzelfde genre. De synthipop met damesstem maakt wel indruk, zeker als de euforie losbarst in Traces Of Knots. Elders op Duotone is Persil juist weer heel vervreemdend en daardoor des te intrigerend.
TUNE-UP (EP)
Diskant – June 2005
Fantastically summery pop music, this. The (occasionally Chipmunksesque) vocals
on this CD single stay on just the right side of sugary overload, and the clean,
clear, pin-sharp music seems designed for no other reason than to get you
outside, dancing, in the sun, probably with an indie kid bowl haircut, Pastels
t-shirt and hairslide… whilst playing along on a variety of toy synthesisers.
The music mixes the vigour of early Bis with the finesse of late St Etienne; all
perky electronic drumbeats, gliding electronified pop sounds and low-in-the-mix
(at least for the most part) guitar melodies. Whilst this kind of 60s-tinged
electropop might not be particularly original, on this single it’s particularly
effective.
Is This Music? – June 2005
Genius.
Unpeeled – May 2005
Dutch
indie-meisters back for the nth bite at the rock n roll cherry, this nip being
just as erotic as any of the preceeding, if owing more to a cooly slutty Debbie
Harry than usual. “Happy” being near perfect pop with surgically accurate
drumming while “She Cuts A Dash” is staggering into Rezillos country with it’s
old Adam Peroni riffs, but “Sofa Adventures” is best of breed here if only for
it’s fuzz-pop-shake of a guitar riff that seems to mutate into a synth every now
and then.
SoundsXP – April
2005
The EP opens with a possible single of the year; “Happy” is a song that should
be used as a template for what indie-pop music is about. Warm and fuzzy, the
essential ingredients of any decent tune, it reminds the listener of indie’s
glorious days gone by, leaving you grinning like a fool. The rest of the EP is
more synth driven than the opener. “She Cuts a Dash” is okay-ish but “Mellow” is
almost perfect, replicating Broadcast’s finest moments with a dash of Saloon
thrown in – probably! The EP finishes with “Sofa Adventures”, a much
spunkier song planting itself firmly in the driving seat, dominated by the
vocals of singer Martine. An incredibly infectious and bubbly EP well worth
getting hold of.
Losing today.com – April 2005
These four babies pack more crooked hooks and infectious candour as was thought possible to shrink wrap into 12 minutes. ‘Happy’ opens the proceedings and bounces around the air space like a precious child high on e-numbers, so effervescent you’d swear the word was thought up with it in mind, imagine the distort pop shimmer of prime time Primitives being cross pollinated with the kaleidoscopic candy coated tang of Altered Images and on to that weld on one of the catchiest harmonies you’ll hear all year – kids, summer starts here. ‘She cuts a dash’ is equally charmed sounding like a fried Lush dispossessed of their mercurial wall of sound while nursing a dynamic that literally beats you to within an inch of your life. ‘Mellow’ oh for if it was, is instead, yes okay laid back and like wayward, lysergic electronic whirly pop that to these ears shapes up mid way through as though Kraftwerk’s calculators were all tripping and now playing lead roles in some oddly worrying children’s TV playground for forgotten show tunes featuring the Clangers and the residents of Magic Roundabout. Last up ‘Sofa Adventures’ offers the EP’s most punk derived moment, you know the score strutting guitars, Martine’s angelic vocals – look do yourself a favour and just buy the damn thing.
The
Beat Surrender: record box – April
2005
The Amsterdam duo are again on brilliant form, Martine’s poppy vocals at the
forefront of things on the jingly jangly ‘Happy‘ and the more
straight-forward guitar pop of ‘She Cuts A Dash‘. Things get a
bit more experimental (think Stereolab) on the psychedelic
electronica of ‘Mellow‘, before returning to there more
traditional sound on ‘Sofa Adventures‘.
Fret – June 2005
Het schijfje Tune-Up van het Amsterdamse electro-pop duo Persil telt vier nummers.
De eerste track Happy zou qua sfeer en geluid niet misstaan
op een cd van Bettie Serveert. De lieve, zachte stem van Martine
Brinksma klinkt als een klok. Een afwisselende en goede EP.
Musicfrom.nl – April
2005
Wat was dat voor een rare droom? Persil in De Kuip en 50.000 mensen die samen
met Martine in koor de langgerekte IIIIIIII meebrullen? Het
zal niet gebeuren, maar de opener van de nieuwe single van Persil
is een onweerstaanbaar catchy nummer dat het op zich best in
zich heeft. In de beste Blondie/Belly traditie, maar dan wel
met de Persil-knipoog, is ‘Happy’ in elk geval een liedje waar
je erg vrol…, uh, gelukkig van wordt. Nu is geluk een erg
vluchtig begrip en zo ook bij Persil is dit maar van korte duur,
want de tweede track ‘She Cuts A Dash’ brengt meteen een onheilspellend
en gejaagd gevoel over. Wanneer je dan aankomt bij het derde
nummer ‘Mellow’ weet je al dat je die titel met meer dan een
korrel zout mag nemen. Als dat mellow is, hoe komt het dan dat
we elke keer de neiging moeten onderdrukken om op de bovenburen
af te stappen met de vraag of ze niet zo met de meubels door
de kamer willen schuiven? Misschien ligt het antwoord besloten
in de naam van het laatste liedje van deze ep: ‘Sofa Adventures’,
we raden u aan het zelf te ontdekken. Het duo laat op de nieuwe ep horen bepaald niet stil te staan
in de ontwikkeling. Persil is op deze 4-tracker zowel meer poppy
als meer experimenteel. Poppy, omdat de liedjes erg toegankelijk
zijn en experimenteel omdat elk nummer vol zit met giergeluiden,
drumratels, loeiende synthesizers en een aantal niet thuis te
brengen noise-dingetjes. In 13 minuten gebeurt meer dan op veel
andere cd’s in 40 minuten. Zo stellen we voor de titel van dit
nieuwe Persil-schijfje maar lichtjes om te dopen in: Tune-In!
Doen!.
Subjectivisten.org – April 2005
De
meest lekkere popmuziek, is de popmuziek die uit je boxen spat.
Het Amsterdamse Persil weet als geen ander hoe je dat voor elkaar
moet krijgen, getuige hun geweldige cd Duotone. Ook in Engeland
en de VS smullen ze van hun pakkende, met elektronica opgeleukte
indierock. Nu is er een cd-ep Tune-Up waar ze nog een stapje
verder gaan. Alles wordt net iets harder gespeeld en de pakkende
muziek neemt je nu direct in de houdgreep. In hun geluid zitten
elementen verpakt van Melys, Earwig, Pixies, Belly, Solex, My
Bloody Valentine, Stereolab en The Wedding Present (waar ze
in het voorprogramma stonden). De explosieve songs zitten sterk
in elkaar en mogen gerekend worden tot het crème de la crème
van de popmuziek. En dan zijn die 13 minuten wel erg snel voorbij!
KindaMuzik – May 2005
Vier prachtige electropopliedjes. Opener ‘Happy’ doet als bijna perfecte popsong
haar titel eer aan. Het lijkt in eerste instantie zelfs alsof er een ander
Transformed Dreams-cd’tje in de speler zit, van Seedling of Melys. ‘She Cuts a
Dash’ gaat ongeveer op dezelfde wijze verder. Een vlot gitaartje, een prettig
refreintje. Bij track 3 ‘Mellow’ komt de elektronische kant van Persil wat meer
tot uiting. Het bliepende outro zou niet misstaan als achtergrondmuziek bij een
Nintendo-spelletje. Slotnummer ‘Sofa Adventures’ somt op het eind nog even alles
op wat leuk is aan Persil. De Grandaddy-achtige combinatie van gitaren en
elektronica, zang die aan andere Peel-favoriet Saloon doet denken en dezelfde
catchyness als bijvoorbeeld ‘Traces of Knots’ van Duotone.
Tune-Up schept hoge verwachtingen voor de echte opvolger van het
debuutalbum. En totdat die er is, is dit plaatje een uitstekend zoethoudertje.
Think Small – March 2005
Vier nieuwe nummers van de band die dankzij veel concerten één van mijn favoriete Nederlandse bandjes is geworden – weet je, laat dat Nederlandse ook maar gewoon weg, al heb ik dan wel heel veel favoriete bandjes – maar waarvan deze nummers om diezelfde reden niet echt nieuw klinken. Dat zijn ze overigens wel, op cd althans: ze zijn ook leuk. Leuk als in Persil-leuk, met hetzelfde soort electro-indiepop waar debuut
Duotone al vol mee stond, maar deze nummers klinken nog wat voller, nog wat zelfverzekerder. En dus nog wat leuker.
Vanity Project – February 2005
Yet another joyous slice of Persil’s patented perky pop spliced with electronic invention. This is particularly the case with the b-sides, such as ‘Sofa Adventures’, which bend and twist relatively violently, while lead track ‘Happy’ is for all the C86 kids who stuck with their love of gorgeous melodies while embracing everything a computer could additionally bring to the party.
SNAPCRACKLEPOP (EP)
Drowned in Sound
– April 2002
‘Snapcracklepop’ is all about with twee keyboards, some weird electronic noises (bleep!) and painfully sweet girl vocals. ‘June’ comes across like the Lush / Ladytron collision the world’s been waiting for. ‘Traces Of Knots’ shows yet again that no one really needs an overly complicated drum machine (boom!crash!) and that synthie strings can be cool. ‘Hooks And Loops’ comes with retro-keyboards galore and spacey vocals, which makes the track a very arty space odysee indeed. ‘Kennedy’, another synth-ridden affair, appears to be about apple pies. Great stuff.
Splendid–
June 2002
A very sensuous singer (…) most notably separates Persil from the standard synth-heavy pop band. You listen to "June", and visualize her swaying on the beach as her husband (…) stays behind, setting up a volleyball net with his guitars. "Traces of Knots" is not a summer song, so it ups the edginess and shows a punkier side of the group. Buzzsaw guitar crashes into the sparkling pop, yet the music retains its beauty, and shows how to be both loud and beautiful. (…) Persil’s album-closing cover of the Wedding Present’s "Kennedy" (…) shines so brightly that you’ll wish these warmhearted David Gedge fans had millions of their own. Snapcracklepop is well worth tracking down.
Organ zine
– March 2002
More alluringly brilliant off beat synth pop, Amsterdam’s Persil never ever fail to thrill with their sharp-as-a-new-pin songs and their lush glittery sparkly bright sideswipes. Think Bis fused with Pet Shop Boys and Saint Etienne in the very very very best way. Four new tracks, three of their brightest moments yet, very very fine pop music, the fourth a rather intriguing version of The Wedding Present’s "Kennedy". Excellent, lots lots more please.
Pop it
– April 2002
LiveXS
– May 2002
De elektronische gitaarpop van Persil is zonder uitzondering aanstekelijk. (…) Volgens sommigen is de groep zelfs meer Blondie dan Blondie zelf. Dat is een groot compliment, dat Persil op grond van deze ep zeker verdient. (…) Prettig eigenwijs.
Fret
– May 2002
Snapcracklepop? Wie de lekker hapklare liedjes van Persil hoort, begrijpt wat er bedoeld wordt. Dit mag toch niet veel langer één van Nederlands best bewaarde geheimen blijven? Of nemen we er genoegen mee dat ze in Engeland onze krenten uit de pap weten te halen? Fret hoopt van niet!
Het Parool
– March 2002
De nieuwe Persil-ep Snapcracklepop, met meer erg leuke synthesizerpop.
Leidsekade Live!
– February 2002
Marc Stakenburg: ‘Een bijzonder geluid… Ik vind het een bijzonder bandje.’
AGONY AUNT (SINGLE)
Guardian
Agony Aunt is catchy upbeat girl guitar that sounds more like Blondie than Blondie do now they’ve jacked in the substances.
John Peel
‘And what a great tune that is!’<
Time Out
– Feb 2000
Unmissable are headliners Persil (…) whose December ’99 single Agony Aunt was a burst of alluringly offbeat, synth-assisted brilliance – more please!
The Fly
Persil are from Amsterdam and sound like Shampoo playing Stereolab in Nico’s kitchen.
NME
Strangely wonderful in its own truly awful way. Well done…
Steve Lamacqin Melody Maker
A group you’d hope will do well.
Record Collector
Off-kilter but utterly charming female vocals.
Scum Webzine
Imagine if Stereolab really decided to kick up some dust and rock out like a female Grandaddy. Yes it is that good.
Un-Peeled
Ah, silly noises jumping from speaker to speaker are always a good sign… Moving swiftly into throbbing, keyboard pop with insanely catchy melody and a voice that sets up camp in your skull and refuses to budge. Good stuff this and very much a ‘proper’ single.
Melody Maker
(Agony Aunt review by Cay)
‘Basically, Pulp’s Razzamatazz if Jarvis Cocker had a gruesomely unsuccesful sex change and replaced the rest of the band with electronic ducks.’
LIVE
Dutch Reviews
Friesch
Dagblad
* Hit The North-festival, Leeuwarden, 28 oktober
2006
De meest professionele optredens waren van de organiserende bands zelf.
Gebaseerd op veel ervaring zetten de Nederlandse duo’s Zea (elektro Rock
& Roll), Persil (Elektro Pop) en The Suicidal Birds (Indie Punk ‘n Roll)
stuk voor stuk goede shows neer.
3voor12 Groningen
*
Vera-downstage,
Groningen, 21 oktober 2006
David
ragt lekker op zijn gitaar en Martine staat als een blij, klein
meisje op de sampler te rammen. David zet een stroboscoop aan
voor een beetje extra visueel spektakel. Ze staan er aanstekelijk
enthousiast bij, als twee vriendjes die samen iets heel tofs
hebben ontdekt. Als Persil op het podium staat, lijkt het alsof
ze geen mindere tijden kennen. Op deze manier laten ze zien
wat veel muzikanten door een writers block, onderling gedoe
in de band, financiële sores of andere problemen vaak vergeten:
muziek maken is leuk!
Subjectivisten: Schaduwkabinet
*
John Peel Day 2006
@ OCCII, Amsterdam, 13
oktober 2006
Ondanks de verkoudheid van zangeres Martine liet
Persil zich niet kennen en ging het duo lekker fel en vrolijk
tekeer tijdens de tweede herdenkingsavond voor John Peel. De
gitaar stond vol en luid afgesteld waardoor de anders zo lieve
elektronische indiepopliedjes (inclusief exclusieve covers van
The Fall) opeens vervaarlijk gromden en groter klonken dan ik
ze ooit eerder bij Persil had gehoord. Erg fijn.
Guidblog
* Transformed Dreams @ Eurosonic Festival, De Walrus, Groningen,
13 januari 2006
Van het ene uiterste naar het andere, het op het Amsterdamse
Transformed Dreams label opererende jongen/meisje duo Persil
speelt in de Walrus, het ranzigste rock café van Groningen (dat
overigens direct mijn sympathie heeft als ik in een krantenartikel
aan de muur lees dat de eigenaar er fier op is dat ie nog jaarlijks
de Dag van de Arbeid viert) – een betere lokatie is nauwelijks
denkbaar. Met hem op toetsen en haar op gitaar, of hem op gitaar
en haar op toetsen en dan aangevuld met een drummachine zetten
ze een erg leuke set neer. Vrij hard rockend en derhalve veel
minder lief zoals het op cd staat en met een zangeres die een
niet al te vaste stem heeft – maar dat draagt weer bij aan het
hoge charme gehalte van het duo. Het schijnt dat wijlen John
Peel fan was en dat die man een goed oor had voor leuke groepjes
is hierbij opnieuw bevestigd. In Nederland zouden we eens wat
trotser moeten zijn op zulke leuke groepjes.
3voor12 Amsterdam
*
Transformed
Dreams-avond/k-Tsjoem @ Paradiso, Amsterdam,
5 januari 2006
‘Fuzzy boy / girl electropop’ meldt de flyer. Persil maakt up-tempo
bubblegum pop om heel erg blij van te worden. Martine straalt
haar enthousiasme met succes af op het publiek en houdt daar
niet mee op tot de laatste noot van het laatste liedje. Drumcomputer,
gitaar, elektro en David stuiteren vrolijk met haar mee. Hoogtepunt:
Martine die verwoed op de sampler hamert terwijl een stelletje
giftige felle kleuren op de achtergrond je gek proberen te maken
door psychedelisch door elkaar heen te bewegen.
English Reviews
Is This Music
* Greenside Hotel, Leslie,
Scotland (UK), 24 October 2009
Dutch duo Persil are veterans of three sessions for DJ John Peel, and have
opened for Blondie in an arena in their home country, but their charming
electronic pop is ideal for a club like the Greenside.
SoundsXP
* IndieTracks Festival,
Midland Railway Butterley (UK), 29 July 2007
Persil from Amsterdam are a two piece who could be a six piece given the
volume of their hyperactive punky, shouty attack and the way they fill a stage
with just the two of them and some willing volunteers. They use guitar, sampler,
keyboards and Marine’s full-on vocals, that are sometimes sweet and sometimes
brutal, to create a mix of animated electro-dance with a dark Factory Records
edge.
IndieMP3
* IndieTracks Festival,
Midland Railway Butterley (UK), 29 July 2007
They provided that chainsaw sound that had been missing for most of the weekend.
Singer Martine showed off the weekends slickest dance moves whilst David got
thrashy with his guitar. Both made noises that made the ground move via their
samplers and keyboards and it was good to hear Happy and Light Up My
Light Life played live again! Almost band of the weekend.
Miwsig
* IndieTracks Festival,
Midland Railway Butterley (UK), 29 July 2007
Persil provide outlandishness and inspired performance with their upside-down
electronica and that brilliant track I remember from Peel
Vanity
Project
* Cardiff Chapter Arts Centre (UK), 16
February 2007
John Peel may no longer be with us, but his
legend and legacy live on, the term "Peel favourites"
still a marker of quality. Having had countless songs played
on his show (including a track from their debut demo) and recorded
no fewer than three Peel sessions, Amsterdam’s Persil can be
justifiably described as such. The duo comprise David (guitar,
synths, beats, oddly shaggy hair) and Martine (vocals, synths,
beats, stripey stockings and green dress which would be worn
either by a psychiatric nurse or a psychiatric patient – I can’t
decide which, though the way she wraps the microphone cord around
her neck suggests the latter). Their mission appears to be to
create a kind of mutant robotic replica of fanzine-friendly
indiepop, perhaps best exemplified by ‘Happy’, the lead track
from their 2005 EP Tune-Up, and ‘Light Up My Life’, from last
year’s LP Comfort Noise. At times the intricacies of their songs
are lost in the mix, and there’s a glitch with the projections
which leaves the message "This CD is dirty" displayed
on the screen for some time, none of us quite knowing if this
is deliberate. But for me Persil are more than all white in
the end (arf)..
(…) of tonight’s bands, it’s Persil who
claim my £2 for a copy of Tune-Up.
Ben Woolhead
BBC Radio 1 Exposed Blog
* Cardiff Chapter Arts Centre (UK), 16
February 2007
Had a busy weekend – went to a night called Peppermint Patti in Cardiff on
Firday night where Persil from Amsterdam, Retro Spankees and Das Wanderlust all
played and sounded grand.
Huw Stephens
Oh Inverted World
* The Head of Steam, Newcastle (UK), 13
February 2007
Persil definitely provided the colour and most of the energy
for the evening. There were only two of them, but between them they managed to
put on quite a show – guitar, keyboards, drum machine, noise box, strobes,
lights, but mainly the stripey tights! My immediate impression was a Dutch Mates
of State, raw garage guitars, stacatto synths and drum-machine driven pop,
though I’m sure of course that Persil got there first. Their performance was
utterly dynamic, swapping instruments mid-song, great chemistry between the two
of them, and just completely enjoying themselves and what they were doing.
Singer Martine played a compelling role at the front, her performance sizzling
with sultry looks and sexual expressionism. Perhaps it is the way of the
continent but on stage they seemed to have complete disregard for any
self-conciousness, suffering no delusions to the size of the audience or the
venue, but just making the most of the opportunity they had to perform. It was
great live music, and the EP I bought shows they live up to it in the studio
too.
Moles Club Reviews
*
Moles Club, Bath (UK),
10 March 2005
Persil do things differently. To anyone. A duo from Amsterdam based around keyboards and electronic twiddley bits they’re largely cutesy but pulsating until an occasional shout and a flaying guitar jolt you. Give the impression their trying to leave flecks of dirt in the pop whitewash.
Vanity Project
* The Cavern, Liverpool (UK), 6 March 2005
Stripped down from 3 to 2, Persil play a wildly different set to that which took on the Wedding Present’s audience on their tour a week or two prior to this, so it’s refreshing to hear some of their more electronic-based material.
Artrocker
*
The Water Rats, London
(UK), 3 March 2005
First up we have Dutch couple Martine and David aka Persil. Martine has a heavy cold and shouldn’t really be here, but trooper that she is, leads the band (David on bass, keyboards and anything he can get his hands on) through a set of up-tempo electro pop with rather Cocteau-esque vocals. They dance as though convulsing and are a fine start to the evening.
Kyphos weblog
*
Academy 2, Birmingham, (UK),
28 February 2005
I saw them supporting the Wedding Present at the Birmingham Academy, they came out on stage, tested their equipment whilst throwing amusing expressions at the crowd, and the bass player warmed his hands on a beaker of takeout coffee. Finally David asks if anybody knows what time it is, and they start off an intro sample of some guy talking about keeping dogs as pets, whilst the guys pull strange poses with their guitars. Already I had the feeling that I was going to like what I was about to hear, had a big smile on my face which just got bigger once they started to play. If memory serves they opened with the song ‘Mum’ a very catchy ‘electro-pop’ tune with great use of samples, fuzzy guitars, drum machine beats and the sweet voice of Martine (seriously, you could listen to her voice all day long and never tire of it) floating over the top. Bliss! By the end of the second or third song I had made my way over to the merchandise table and was proudly purchasing their latest ep Tune-Up and their Duotone album, which with my financial troubles of late I could not afford, but I just had to have them. Besides the soft sensuous voice of Martine soothed the earache I got when i returned home having spent too much money, so it was all good.
Stupid Name Group
*
Wedgewood Rooms, Portsmouth (UK),
23 February 2005
Guitarists should take at least two strings from their instruments, keyboard players should remove the black keys and drummers should junk their toms and cymbals. Seriously. Music is needlessly complicated, and musicians try to be too good. Which is why I like support band Persil. Not that they did any of these things, but they were truly refreshing. Their nursery synth lines and pounding drum machine were bare, open and more affecting than muso noodling or hero-aping. Persil have guts and imagination – they know they don’t have to be all BassDrumsGuitars to be a Real Band. That may not sound like much, but take a random sampling and you’ll see it’s a Big Thing. In their mid-song instrument swapping and naive electronics, they were reminiscent of New Order, but Persil’s set was lighter, prettier, poppier, quirkier. The audience seemed perplexed at first, but soon warmed: sporadic guitar thrashing amid the bleeps, bloops and keyboard runs helped win them over. Meanwhile, the drum soundtrack and live bassist kept things tight enough. How much did I like Persil? I bought their ep. For me, they justified the evening.
Gigwise.com
* Academy 2, Manchester (UK),
21 February 2005
The band members are a cherry bunch from Amsterdam, who seem to be having fun despite the stationary audience. The sound is a little 80’s, Casio keyboards and synths.
Rock Sound
* In The City Festival @ Rebos, Manchester (UK), 18 September 2004
Amsterdam’s electro-freak-popsters Persil gather more attention with their blend of Yeah Yeah Yeahs with keyboards jammed up their noses, they sound delightful.
Is This Music
*
Monty’s, Dunfermline (UK),
3 September 2004
The sweet childish
voice of Martine, coupled with her fascinating dance twitches
(which seem to be connected to the sampler in some weird way)
prove to be engaging to watch. ‘Agony Aunt’ sounds like The
Bangles with added beats; they’re sweet, and even when you don’t
quite ‘get’ them, they somehow ingratiate themselves to you.
Indeed by the time they’re kicking out a brave cover of Satus
Quo’s ‘Down Down (Deeper and Down)’ you think perhaps there’s
more to this band than what sounds like twisted Kids’ TV tunes
(see track ‘Mum’ for evidence).